Strusie tworzą z zoologicznego punktu widzenia odrębną grupę strusiowych (zool.: Struthioniformes) w obrębie gromady ptaków (zool.: Aves). Zwierzęta te nie posiadają zdolności do lotu. Stepy i sawanny na południe od Sahary to tereny, na których można je jeszcze spotkać na wolności. Strusie żyją w małych stadach - swoistych "haremach" składających się z jednego samca i kilku samiczek. Często zdarza się, że wiele z nich składa swe jaja do tego samego gniazda. W ciągu roku strusie hodowlane składają do 100 jaj mogących ważyć około 1100-1600 g/szt. Wyrośnięte zwierzęta dorastają do 2,5 metra i osiągają wagę rzędu 150 kilogramów. Gabaryty te sprawiają, iż strusie uchodzą za największe i najcięższe żyjące na Ziemi ptaki.

Kark tych zwierząt jest długi, a szyja - zabarwiona na różowo lub niebiesko. Jej uwieńczenie stanowi mała, spłaszczona głowa o dużych, błyszczących oczach. Prosty, zaokrąglony z przodu dziób posiada rogową nasadę. Po obu jego stronach znajdują się centralnie położone nozdrza. Sięgająca do oczu żuchwa jest elastyczna. Nogi strusi mają cielisty kolor i są pokryte łuskami. Ciało tych ptaków sprawia wrażenie kulistego. Samce natura obdarzyła czarnym lub ciemnoniebieskim upierzeniem i białymi piórami na brzuchu. Upierzenie samiczek jest natomiast jednobarwne, szaro-brązowe i poprzecinane tylko nielicznymi czarnymi piórami.

↑ top · Indeks

Strusie: o historii słów kilka

Strusie zaczęto udomawiać w Afryce od połowy XIX wieku głównie z uwagi na pożądane pióra. To na ich właściwości skierowana była uwaga hodowców. Z biegiem czasu hodowli tych zwierząt zaczęły przyświecać jednak inne cele. Na pierwszym miejscu stoi obecnie jakość mięsa. Do najważniejszych z gospodarczego punktu widzenia odmian strusi afrykańskich należą Struthio camelus camelus (Afryka Północna), Struthio camelus massaicus, Struthio camelus malybdo-phanes (Somalia) i Struthio camelus australis (Afryka Południowa).

↑ top · Indeks

Strusina; hodowla strusi

Strusie hodowane są na większą skalę także w Australii, Izraelu i USA. Wychów tych ptaków wiąże się jednak z wieloma trudnościami. Potrzebują one bowiem wybiegów o dużej powierzchni, wynoszącej w optymalnym przypadku ok. 1 ha na parkę. W myśl niemieckich wymogów hodowlanych na parę strusi poświęcić trzeba 800 m2. Każda kolejna samiczka wymaga dodatkowych 200 m2, dodatkowy samiec - dalszych 1000 m2. W idealnym przypadku warunki klimatyczne powinny być dostosowane do naturalnych potrzeb zwierząt. Niemniej jednak są one w stanie przystosować się i do chłodniejszych, wilgotniejszych warunków pogodowych.

Podobnie jak pozostałe ptactwo domowe, strusie żywią się pokarmem pochodzenia roślinnego. W przeciwieństwie do nich potrafią jednak nadzwyczaj dobrze trawić bogate w włókna rośliny.

Przeznaczone do tuczu młode osiągają wagę poubojową rzędu 75-100 kg. Udział mięsa wynosi przeciętnie 45%. Strusina jest bardzo chuda i odznacza się niską zawartością cholesterolu oscylującą zwykle w granicach 60 mg na 100 g mięsa. Jak się można spodziewać po nielotnym ptactwie, największą partię mięsa stanowi udziec, w przeciwieństwie do którego pierś wypada raczej skromnie. Ciemne, brunatne mięso przypomina smakiem i wyglądem wołowinę. Strusina nie ma widocznej marmurkowatości, a struktura włókien przywodzi na myśl raczej indyczynę niż wołowinę. Mięso jest w sumie delikatne i soczyste.

↑ top · Indeks