Cykoria sałatowa należy do rodziny botanicznej złożonych (bot.: Compositae lub Asteraceae). W zależności od sposobu uprawy wyhodować można jej dwie odmiany. Pierwszą z nich sadzi się na wiosnę, a dojrzałe główki zbiera aż do jesieni - czasu nastąpienia pierwszych przymrozków. Odmiana alternatywna, do której należy m.in. Radicchio di Verona flancowana jest z kolei latem, zbierana natomiast - po przezimowaniu. Jej liście tworzą, zamiast zamkniętej i zbitej główki, luźną rozetę. Kolejny wariant stanowi Radicchio di Trevese

Cykoria sałatowa nie wyłamuje się z tradycji rodzinnych. Podobnie jak wszystkie odmiany cykorii, także i w nerwach jej liści płynie substancja gorzka zwana intybiną. Usunięcie nerwów przed spożyciem pozwoli złagodzić gorzki smak. Kto się jednak łudzi, iż da radę wyeliminować całą intybinę, ten się grubo myli. W liściach pozostanie bowiem jeszcze dość sporo tej substancji. A że intybina ma bardzo korzystny wpływ na naczynia krwionośne i proces trawienia - cóż, to chyba powinno osłodzić wszelkie niewygody.

Uwaga: słowo "radiccio" wymawia się jak radikjo (nie jak radiczjo)!

↑ top · Indeks