Sałatę rzymską, noszącą również miano sałaty długolistnej, zaliczamy do rodziny botanicznej złożonych (bot.: Compositae, wzgl. Asteraceae). Jadalne są tylko jej liście - z tego też względu jak najbardziej można ją uznać za warzywo liściowe. Uprawiana jest głównie w krajach o klimacie śródziemnomorskim. Dorastające do 40cm, sterczące niemalże w pionowej pozycji liście, tworzą podłużną, luźną główkę. Starszym odmianom o nie zwierających się głowach trzeba nieco dopomóc - w przeciwnym bądź razie ich serca nie zachowają swego jasnego koloru. Powszechnie stosowaną praktyką jest więc związywanie liści (sałaty te określa się w Niemczech mianem Bindesalat, tj. - dosłownie - sałat wiązanych; binden = wiązać, związywać). W przypadku nowych kreacji hodowlanych niedoskonałość ta została już jednak usunięta. Nowoczesne odmiany zwierają się same z siebie, nie wymagając podwiązywania. Ich serca pozostają zatem jasne. Liście sałaty rzymskiej - w porównaniu do sałat głowiastych - wykazują lekko mocniejszą strukturę i nadają się do duszenia. Proces ten nadaje ich nerwom specyficzny posmak przywodzący na myśl szparagi. Możliwość gotowania tej sałaty stała się jej głównym atrybutem, znajdując odbicie w stosowanej czasami w Niemczech alternatywnej nazwie Kochsalat, co dosłownie znaczy sałata do gotowania (kochen = gotować). Nazwa sałaty rzymskiej, tj. Romana Salat, wywodzi się od starego botanicznego terminu Lautuca romana. W Niemczech odmiana ta kryje się czasem także pod nazwą Sommerendivie, tj. endywii letniej, Kochsalat czy też Kassler Strünkchen.

Ważąca z reguły 300g główka stanowi podstawę klasyka kuchni meksykańskiej i amerykańskiej - sałatki cesarskiej. Sałatka cesarska wykreowana została w Tijuana (Meksyk) przez włoskiego imigranta Caesar Cardini. Miało to miejsce w należącej do niego restauracji Caesar´s Place.

↑ top · Indeks