Reklama
Sałatę rzymską, noszącą również miano
sałaty długolistnej, zaliczamy do rodziny botanicznej złożonych (bot.: Compositae, wzgl. Asteraceae). Jadalne są tylko jej liście - z tego też względu jak najbardziej można ją uznać za warzywo liściowe. Uprawiana jest głównie w krajach o klimacie śródziemnomorskim. Dorastające do 40cm, sterczące niemalże w pionowej pozycji liście, tworzą podłużną, luźną główkę. Starszym odmianom o nie zwierających się głowach trzeba nieco dopomóc - w przeciwnym bądź razie ich serca nie zachowają swego jasnego koloru. Powszechnie stosowaną praktyką jest więc związywanie liści (sałaty te określa się w Niemczech mianem
Bindesalat, tj. - dosłownie -
sałat wiązanych; binden = wiązać, związywać). W przypadku nowych kreacji hodowlanych niedoskonałość ta została już jednak usunięta. Nowoczesne odmiany zwierają się same z siebie, nie wymagając podwiązywania. Ich serca pozostają zatem jasne. Liście sałaty rzymskiej - w porównaniu do sałat głowiastych - wykazują lekko mocniejszą strukturę i nadają się do duszenia. Proces ten nadaje ich nerwom specyficzny posmak przywodzący na myśl
szparagi. Możliwość gotowania tej sałaty stała się jej głównym atrybutem, znajdując odbicie w stosowanej czasami w Niemczech alternatywnej nazwie
Kochsalat, co dosłownie znaczy
sałata do gotowania (kochen = gotować). Nazwa sałaty rzymskiej, tj.
Romana Salat, wywodzi się od starego botanicznego terminu
Lautuca romana. W Niemczech odmiana ta kryje się czasem także pod nazwą
Sommerendivie, tj.
endywii letniej,
Kochsalat czy też
Kassler Strünkchen.
Ważąca z reguły 300g główka stanowi podstawę klasyka kuchni meksykańskiej i amerykańskiej - sałatki cesarskiej. Sałatka cesarska wykreowana została w Tijuana (Meksyk) przez włoskiego imigranta Caesar Cardini. Miało to miejsce w należącej do niego restauracji Caesar´s Place.
↑ top · Indeks