Okra należy do rodziny botanicznej ślazowatych (bot. Malvaceae). Jej mierzące około 10-15 cm łuszczyny rosną na krzaku, który może osiągnąć wysokość do 2,50 m. Pierwotną ojczyzną okry jest Afryka. Po jej odkryciu przed około 4000 laty, okra szybko się jednak rozpowszechniła na wszystkich pozostałych kontynentach. Łuszczyna okry określana jest przez botaników mianem torebki i, podobnie jak papryka chili oraz papryka, zawiera w sobie wiele białych nasion. Torebka nasienna ma przekrój sześcio-, siedmio-, bądź ośmiokątny. Niedojrzała torebka charakteryzuje się zieloną łupiną, gęsto pokrytą delikatnymi, krótkimi włoskami.

Nie każdy jest jednak smakoszem tego warzywa. Powodem jest wydzielana przez nie podczas gotowania śluzowata ciecz.

↑ top · Indeks

Wskazówki przydatne podczas przetwarzania okry

• Włożenie okry na kilka chwil do wrzącej wody ("blanszowanie") z octem pozwoli zapobiec wydzielaniu się śluzu podczas dalszej obróbki.
• Drugim sposobem mającym uniemożliwić powstanie niepożądanego śluzu jest uprzednie zanurzenie całej łuszczyny (nie rozdrobnionej) na jedną lub dwie godziny w wodzie z sokiem z cytryny.
Po umyciu łuszczyny kroi się ją na duże kawałki, smaży krótko z obu stron na gorącym oleju, po czym postępuje wg dalszych wskazówek zawartych w przepisie.

W niektórych potrawach wspomniany śluz jest jednak bardzo pożądany. Przykład stanowić może "gumbo" - potrawa jednogarnkowa kuchni kreolskiej. W Afryce pod pojęciem "gumbo" rozumie się zarówno łuszczyny okry jak i potrawy jednogarnkowe, których jest ona składnikiem. Obecnie pojęcie to rozszerzono również na dania, które zostały sporządzone bez okry.

↑ top · Indeks